Al bijna zeven jaar leeft zangeres Meis (30), kleindochter van Boudewijn de Groot, zonder maag. Ze liet hem preventief verwijderen en vertelt nu haar verhaal op haar debuutalbum. “Ik denk best vaak: waarom heb ik in godsnaam deze operatie gedaan om voor een langer leven te gaan, terwijl de kwaliteit van leven zo achteruit is gegaan?”
Wanneer Aysha de Groot, artiestennaam Meis, tegenwoordig aan iemand moet uitleggen dat ze geen maag meer heeft, begint ze meestal met een grapje. “Ik ben op mijn 24ste ontmaagd.” Een groot litteken in het midden van haar buik herinnert haar sindsdien elke dag aan de ingreep in het ziekenhuis die haar leven verlengde in duur, maar verminderde in kwaliteit.
De kans op maagkanker, de ziekte die haar oma (29) en moeder (42) op jonge leeftijd uit het leven greep, was bij Aysha 70 tot 80 procent. “Mijn moeder overleed toen ik 8 was, ik kon op mijn 18de laten onderzoeken of het iets erfelijks was. Omdat mijn oma hetzelfde was overkomen, leek het daar wel op.” Niet veel later werden al de eerste verschijnselen geconstateerd. “Blijkbaar zat er iets in mijn lijf dat mij dood wilde hebben.”
“Ik ben nu zeven jaar verder, heb er nog steeds kwalen van en heb nog steeds niet hetzelfde energieniveau als voor de ingreep”, legt ze uit. “Ik denk ook best vaak: waarom heb ik in godsnaam deze operatie gedaan om voor een langer leven te gaan, terwijl de kwaliteit van leven zo achteruit is gegaan?” In het ziekenhuis hield ze een dagboek bij, waaruit ze heeft geput voor de teksten op haar nieuw album ‘Zwart/Wit’. Het is niet alleen de titel van haar album, het tekent ook het karakter van Meis. “Bij mij is alles zwart of wit, maar vooral het eerste.”
Haar opa, die door zijn grote bekendheid als geen ander weet wat publiciteit betekent, vroeg haar of ze wel echt zeker wist dat ze haar hele verhaal naar buiten wilde brengen. “Ik snap dat, hij heeft zestig jaar ervaring. Het is een goede waarschuwing. Maar hij is trots, hoor.” Ook de albumhoes is opmerkelijk, daarin toont de zangeres duidelijk haar litteken. “Dit tonen hoorde bij het proces van het maken van de plaat, het voelt nu als een overwinning”, klinkt het.
Eén ding is voor Aysha nog een groot vraagteken: kinderen. “Ik heb een behoorlijke kinderwens, maar er is 50 procent kans dat ik dat gen doorgeef. Ik wil absoluut niet een kind ter wereld brengen dat hetzelfde moet doormaken als ik, dat zou ik te egoïstisch vinden.”
